Home    Wedstrijduitslagen    Persoonlijke Records    Trainingtotalen     Wedstrijdkalender   Mail Me

---

Nepal Ultratrail 2010 reisverslag (Jo Schoonbroodt www.jogger.tk)

Zie voor mijn Nepal plaatjes: http://picasaweb.google.nl/JoggerJo/2010Nepal#

Zaterdag 20-mar-2010
Het vliegticket van ArkeFly (Amsterdam-Kathmandu) is binnen en het NS kaartje Maastricht-Schiphol heb ik ook alvast gehaald. Wat tot nu toe nog ver weg was wordt morgen werkelijkheid. Een Ultratrail mogen lopen in Nepal, wie heeft daar ooit van gedroomd? Lees beneden bij "Nepal Calling" het hoe en waarom. Het inpakken voor het grote avontuur over 70km, met Poon Hill (3210m) als hoogtepunt, is begonnen. De reacties van iedereen die me een behouden reis en voettocht wensen zijn hartverwarmend. Eigenlijk zouden we zo een unieke trip met meer hardlopers moeten doen is een veel gehoorde opmerking. Idee voor volgend jaar?

Afgelopen weken zweefde ik tussen hoop en vrees of dit avontuur wel door kon gaan gezien mijn zeurende knie. Door veel extra rust (lees niet lopen maar fietsen), fysiotherapie en oefeningen heb ik de spieren rond de knie proberen te verstevigen. Heuvel op lopen is geen probleem voor de knie maar ik moet nu niet denken aan het feit dat er na de 50km klim ons een 20km afdaling te wachten staat van 3100m naar 1100m. De loopconditie heeft er zeker onder geleden en ik wil gaan voor het grote genieten. Om zoveel mogelijk self supporting te zijn onder de race, gaat er een rugzakje (Deuter Speed Lite 10 liter) mee met drank, energiegels, droge kleren, fototoestel en hoofdlampje. De schoenkeuze bepaal ik ter plaatse. Vanavond nog naar een jaren 60/70 verjaardagsfeest bij loopmaat Patrick Heubel.

Zondag 21-mar-2010
Na de voorzichtig gelopen Venloop Halve Marathon (1:21:42 en 1e M55) nog even naar Maastricht voor droge sportkleren, de koffers op halen en dan om 18uur richting Schiphol. Na wat NS vertraging en omleiding tussen Utrecht en Amsterdam vertrekt om 23:20uur de ArkeFly (OR463) voor de vlucht naar Kathmandu via Bahrein.

Roger Henke vangt me op als ik de aankomsthal uitloop en dat geeft een prettig welkoms gevoel. De grootste verrassing staat me buiten te wachten want de organisatie van de Ultraloop staat klaar met een levensgroot spandoek met mijn naam erop. Veel maffer moet het niet worden. De tocht met Roger en zijn vrouw Marjan door het knettergekke verkeer naar het Summit hotel was al een belevenis op zicht. De enige regel hier is dat er GEEN regels zijn en alles lijkt probleemloos door elkaar te krioelen. Waar ik veel fietsers en riksja's had verwacht is het vergeven van knetterende brommers. Veel mensen hebben een stofkapje voor de mond en dat is niet voor niets. Stof dwarrelt en langs de weg worden vuurtjes gestookt om afval te verbranden. Auto’s walmen zwarte pluimen en van een katalysator of roetfilter heeft nog niemand gehoord. Brandstof is een probleem want dat moet uit India komen en de wachtende rijen voor tankstations lijken oneindig. Het luid toeterend verkeer zit muurvast maar onze chauffeur weet alternatieve routes over onverharde stadwegen die soms zo smal zijn dat ik verwacht dat er elk moment een spiegel vanaf klapt. Na een hobbel de bobbel ritje van drie kwartier zijn we bij het Summit Hotel.

Ik verblijf gastvrij bij Roger en Marjan Henke, niet ver van het Summit, en twee poezen zijn mijn buren van de beneden verdieping. De avond valt extra vroeg en door de dreigende donker wolken. Het blijft droog met een aangename buitentemperatuur. We eten samen buiten op het terras en dochter Jans is ook van de partij. De ogen klappen vroeg dicht door de half gemiste nacht.

Dinsdag 23-mar-2010
6:30 uur afspraak met Roger voor de Kathmandu stadszwerfloop volgens het Knippenberg motto dat lopen een manier van reizen is. Het idee is om al hardlopend in een ochtend de miljoenen stad Kathmandu te verkennen en de grote bezienswaardigheden, monumenten van het Unesco cultureel erfgoed, te bezoeken. Durbar Squere, Pashupatinath, Bouda en Basantapar. Dit zijn heilige plekken voor de Boedisten en Hindoes, de twee religies van Nepal die probleemloos naast elkaar tempels hebben en ieders geloof respecteren.

We vertrekken vanaf Roger thuis in Patan nabij het Summit Hotel. Er is hier nu al veel daglicht en in Nederland is het 1:45 uur in de nacht. De 4:45uur tijdverschil zijn nog voelbaar en ik slof voorzichtig achter Roger aan, mijn hardlopende gids die een enorme kennis van de stad heeft en het Nepalees goed beheerst. Mijn nieuwsgierigheid om de stad te verkennen overwint van het slaapgevoel. Het al drukke verkeer veroorzaakt een kakofonie aan geluiden en het is zaak om 100% alert te zijn op alles wat beweegt. Er zou links moeten worden gereden, gezien de plaats van het stuur in de meest vreemde vehikels. De praktijk is vaak anders/onduidelijk. Iedereen toetert naar alles wat op zijn weg komt en de wegen zijn deels onverhard in de stad. Gelukkig heeft Roger een route uitgezet waarbij zoveel mogelijk de drukke hoofdwegen worden vermeden en de meest mooie plekken van Kathmandu aan bod komen. Ik had me voorbereid op een cultuurshock maar dit is meer een aardbeving. Al de zintuigen worden geprikkeld. Kathmandu moet je zien, voelen, horen, ruiken en proeven.

De opkomende zon laat goed het stof zien dat overal dwarrelt. De Nepalezen dragen nog lange broeken, jassen en mutsen terwijl wij in de korte broek lopen bij voor ons aangename temperatuur. Water is een groot probleem en er staan lange rijen op die plaatsen waar nog een drup valt te halen. Een dagelijks ritueel is dat mensen een gekleurd prakje rijst, bloemen en water voor hun deur op straat leggen. Een offergave in de hoop voor een goede dag. Het is oppassen waar je de voeten neer zet in de smalle straten. Heel apart is een kleine weg met aan beide kanten een hoge muur waar gebukt onder een boom door gekropen moet worden om de weg te vervolgen. De boom groeit door de tuinmuur links, dwarsboomt de weg en groeit door de muur rechts verder.

Het aantal tempels is niet te tellen en zelfs midden op straat branden er kaarsen op plaatsen waar ooit iets heiligs is geweest. We volgen de oever van de Bagmati rivier die nu openbaar toilet is. Een schril contrast na de eerdere tempels vormen de illegale krotten, opgetrokken uit afvalhout, wat oude stenen, doeken en golfplaat voor de luxe uitvoering. Kunst hier is om kinderen en honden te ontwijken want niemand is hier bedacht op hardlopers. Door de verstedelijking is Patan en Kathmandu aan elkaar gegroeid maar er is nog wat kleine landbouw in de stad.

In Pashupatinath zijn er lijkverbrandingen bezig en de resten van de gecremeerden gaan met kleurrijke bloemen de rivier in. Het aantal tempels en Pagodes is ontelbaar en we gaan heuvel op naar Bouda met zijn indrukwekkend grote Stupa waar gelovigen de grote cirkel van het gebouw, met de klok mee, eindeloos rondlopen. Elke gebedsmolen (honderden in een ronde) wordt aangeraakt in de hoop dat hun gebeden boven verhoord worden. We nemen een ontbijt (Uitsmijter Tibet) op de 2e etage met uitzicht op de ronddraaiende massa. Koffie kan niet geserveerd worden omdat er geen stroom is maar de melkthee smaakt goed in de ochtend zon.

Terug naar Pashupatinath is de plaatselijke slager op een boomstam het vlees in stukken aan het slaan, waarbij alle vlees gewoon op de grond ligt. De ronde gaat verder naar de Dhobi Khola rivier die we zuidwaarts volgen. Van een rivier is geen sprake eerder een open riool. Er zijn veel plaatsen langs de rivier waar naar bruikbaar spul tussen het afval wordt gezocht, recycling en kringloopwinkel op zijn Nepalees. Uiteindelijk gaat de zwarte/bruine waterstroom, met drijvende delen, over in de Bagmatie rivier die nauwelijks water bevat en nog meer stinkt richting Ganges. We slaan af naar een van de grotere pleinen in Basantapur. Hier staan zoveel tempels dat dit al een dag zou kosten om alles een beetje te zien. Het is nu ruim 30.c en het dwarrelend stof is zo erg dat mijn ogen beginnen te tranen waardoor het zicht beperkt wordt. Wrijven verergerd alles en ik ben blij dat we even bij een winkeltje stoppen om water te kopen. Hardlopen gaat heuvelop over in wandelen. Via een hangbrug over de Bagmati gaan we terug naar huis waarbij er nog een klim als toetje genomen mag worden. Het klokje geeft ruim 4uur hardlooptijd en 32km aan.

De douche is verkwikkend, na al dat stof, en de salade lunch met spekkies doen wonderen. Het leven van de Ultraloper is ook na gedane arbeid aangenaam. Het zwembad is in de middag de place to be en een tukje is onvermijdelijk. De Chief Organizer van de Annapurna Ultratrail, Ramesh Bhattachan komt ook nog voor een praatje.

Woensdag 24-mar-2010
Wat doen Ultralopers als ze de dag ervoor een voetreis van 4uur in de benen hebben?

De wekker zetten en om 6:00uur (NL 1:15uur) in de taxi stappen voor een uitdaging door het Shivapuri Nagarjun Nationaal Park samen met Roger Henke. We moeten dwars door de stad want het park ligt noordwaarts in de Kathmandu vallei. Het verkeer is ondanks de nationale feestdag al een heksenketel op dit vroege tijdstip. De taxi brengt ons tot de toegangspoort bergopwaarts maar blijft 100m voor het einddoel op een hobbel over dwars met zijn onderkant vast hangen. Er zit geen beweging meer in de auto, zoals een schip op een zandbak. We stappen uit waardoor de vering wat opkomt en bedanken de verder rijdende chauffeur.

De melkthee onder een golfplaten afdak smaakt goed en kopen een Entrance Permit Rs250 = €2,50 voor het Shivapuri Nagarjun Nationaal Park dat Kathmandu aan 40% van zijn watervoorziening helpt 30miljoen liter/dag. Het park heeft een subtropische begroeiing met boomhoge Rododendrons en veel bomen begroeit met mos of andere planten. Er zouden wilde beesten zoals de Gorila, Himalaya zwarte beer, panter en luipaard moeten vertoeven, maar we zien enkel een aap. We komen ook voor een andere drijfveer, want als reden voor ons bezoek hebben we op het formulier, bij de gehelmde bewaker, drie letters geschreven TOP.

Dat betekend meer dan 1000 hoogtemeters klimmen met bepakking naar de Shivapuri Peak op 2732m. Het onverharde pad gaat over in een lang trappenpad en het hardlopen in stevig wandelen. Een nonnenklooster met kleurrijke gebedsdoeken ziet op afstand eruit als verjaardagversiering. Dit heeft met het Boedistisch geloof te maken en berichten aan hoger goden. Voorbij het klooster begint het echte klimmen en af en toe is het zo stijl dat ik me moet vast houden. Het eerste uur hebben we 500m geklommen en ik krijg last van inspanningshoofdpijn of toch nog niet geacclimatiseerd? Met een stapje rustiger hoop ik dat het over gaat. Hier in Nepal zijn veel gelovigen maar het geloof van een Ultrarunner is het geloof in zijn eigen kunnen.

We komen langs een waterbassin en uiteindelijk op de top waar we even rusten en wat eten en drinken. De gehele route hebben we niemand gezien en in de afdaling treffen we een man met ruige baart en lende doekje die zich bij een waterstroompje wil gaan wassen. Terug bij het nonnenklooster kiezen we voor een andere route die ons, na 1400m dalen, lager dan de startplaats in een dorp brengt. Ik ben totaal uitgewoond door hitte en het eerste huisje levert ons koele cola, 4 flesjes voor 80 eurocent. Er zitten 4uur (hard)lopen en ruim 1000 hoogtemeters op de teller.

We nemen het busje naar Kathmandu, maar na een paar honderd meter staat het bomvolle kreng stil. De chauffeurshulp die onder het rijden in de geopende deur hangt begint voor en achter te duwen en na een aantal bokkensprongen kan hij weer naar binnen springen. Vanuit de stad brengt een taxi ons verder naar huis en ik lunch met Marjan en iemand van de Nederlandse ambassade.

Bij het zwembad maak ik de aantekeningen voor dit verslag en ’s avond ga ik lopend met Roger en Marjan naar het centrum van de stad. Het lijkt of de gehele wereld hetzelfde plan heeft en tussen alle voetvolk toetert lustig het verkeer. In een winkel vind ik een hand gemaakt doek met olifanten opdruk, iets waar onze Sterre helemaal weg van is. We treffen het want op deze feestdag trekt er een huizenhoge kar Janabahaa Dyo's door de stad, die iets met het geloof te maken heeft, en waar veel kaarsje en vuur bij te pas komen. Een deel van de stad waar we doorlopen is aarde donker omdat hier de elektriciteit gepland is uitgeschakeld. Sommige winkels hebben hun eigen aggregaat en andere doen het met kaarsen en olielampen. We gaan frieten eten met Aziatische snacks. Goed om mijn zoutverlies van vanochtend aan te vullen. De terugweg is met de taxi.

Donderdag 25-mar-2010
Rustdag voor de verplaatsing morgen naar Pokhara en tijd om aan het verslag en foto's te werken. De huispoezen hebben nog een cadeau in de vorm van een gevangen vogeltje. Gelukkig overleeft het de aanslag. We ontbijten boven op het dak en na de lunch vertoef ik bij het zwembad waar de afgedankte ezels van de steenfabriek hun oude dag mogen slijten in de tuin van het Summit Hotel. De benen voelen nog stijf van de klappen tijdens de lange afdaling gisteren. Mijn knie heb ik gisteren gespaard en voelt vandaag niet verkeerd. We bezoeken 's avonds nog een art galerie waar een tentoonstelling is van een bekende Indiaase schilder. De oude kunstenaar is zelf ook aanwezig en verteld over zijn werk. Terug bij het hotel is de temperatuur nog zo lekker dat we nog buiten op het terras sfeervol kunnen eten.

Vrijdag 26-mar-2010
Om 6:00uur in de taxi en dan een dagreis van ruim 200km met de minibus van Kathmandu naar startplaats Pokhara samen met Roger Henke, Richard (http://trailrunningnepal.org), een Ierse ultraloopster Moire O Sullivan (http://moireosullivan.wordpress.com) en Miki een Japanse journaliste. In Pokhara treffen we  de andere buitenlandse deelnemers aan deze trail. Een Brit die is overgekomen uit Dubai met zijn moeder en een Colombiaan die opa heeft mee genomen. Een jonge Britse ultraloper Rob Cousins (http://robcousins.blogspot.com) die op weg naar Nieuw-Zeeland in Pokhara is komen wonen, Rob zal morgen als bezemwagen fungeren. Tevens zien we tijdens de tweetalige briefing de Nepalese lopers waaronder een aantal militaire die zich 100% met berglopen bezig houden. Ik krijg startnummer 45. Dat is tevens de te lopen afstand in mijlen en sinds ik dit weet spelen in mijn hoofd de Golden Earring - Another 45 Miles

Here comes the night
A veil over the light
In the distance some shadows of the clouds in the sky
I gotta get home
to my child, my wife

Here comes the night
Gotta get back, gotta get me a ride
It looks like the road has swallowed me up
Gotta hurry home
don't dare look back,
Blue-ville is straight ahead

Another 45 miles to go
Another 45 miles before I'm home

Annapurna Ultratrail - Een adembenemend hoogtepunt
Start bij Pokhara lake side (800m hoogte) om 6:30uur in de ochtend waar de Nepalese organisator Ramesh Battachan driftig fluit voor vertrek van de Annapurna Ultratrail www.annapurna100.com. Zijn boodschap: "Do the Best we do the rest". Een 71km uitdaging door een fascinerende omgeving staat de 50 lopers (10 buitenlanders) te wachten, met uitzicht op de Himalayareuzen van de Annapura. Deze tocht wordt voor de trekkers als 5daagse wandeling aangeboden (3dagen op en 2dagen omlaag). Favorieten zijn de Nepalese waarvoor het lopen in de bergen, lees springen van steen naar steen, dagelijkse kost is. De eerste 2km naar het westen over de weg langs het meer, het landschap is groen met plateaus tegen de berg voor kleinschalige landbouw. Daar waar de grote weg naar het westen begint af te buigen gaan we richting de kam van Sarangkot en mag er 700 m geklommen wordt naar de eerste verzorgingspost Sarangkot. Zover komt het in eerste instantie niet voor mij en Richard een Britse loper want we verlopen ons en hebben dat pas in de gaten als het pad eindigt in een tuinbouw gebied. We keren op onze schreden terug en boven vanaf de berg krijgen we aanwijzingen hoe verder. Al met al lopen we een paar km verkeerd en zitten 20 minuten achter de laatste lopers als we weer "on route" zijn. De klim bied mooie uitzichten op het meer beneden. De eerste loopster die we inhalen is Miki die schrijf voor de Japanse Runners. Haar man is de Nepalese cameraman die deze Annapura Ultratrail filmt. Ze wordt vergezeld door de Colombiaan Gustavo die in Miami verblijft en op de beach enkel kunstmatige heuvels ziet.

Dan 10km over een jeep track door dorpjes, tussen de huisjes door, richting het zuiden. De bevolking begroet ons met Namaste (Nepalese goede dag). Vanaf Naudanda (Nau Dada – Check Point 2) loopt er een weg over de kam maar de route volgt voor het grootste deel de oude onverharde muilezel track. Ik heb inmiddels wat lopers ingehaald en de vaart zit er weer in. Het noodlot slaat, in een moment van onoplettendheid, toe en ik maak onzacht kennis met de Nepalese rotsgrond. De schade valt mee; wat schaafwonden, pijn aan de heup en de schrik in de benen. Ik lik, al lopend, mijn wonden en ga een stap rustiger verder. Bij Kabre op het hoogste punt van de kam (1700 meter) volgen we een asfaltweg een aantal kilometer. Ik heb nu 2 Nepalesen ingehaald, maar niet voor lang, die een erg vreemde afslag kiezen over kleine landbouw plateaus omlaag. De behendigheid waarmee ze vaak 2m omlaag springen ontbreekt me en ik raak het tweetal kwijt. Tot overmaat van ramp blijk ik helemaal verkeerd te lopen want een toevallig tegen het lijf gelopen Nepalees zegt dat ik weer terug naar boven mag. Een half uur afdalen naar de klote en dat weer allemaal terug naar boven. Ik weet pas zeker dat ik weer terug op de track ben als ik bij de verzorgingspost no. 3 te Lumle arriveer. Ik vul de waterzak op mijn rug en neem een kop soep. In de registratielijst zie ik dat ik weer bijna als laatste loop terwijl ik het laatste uur met een mooie opmars bezig was geweest allemaal voor noppes. De Ultraloper gelooft vooral in zich zelf en deze run is niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk doorbijten.

De jeepweg gaat naar Chandrakot omhoog tot in het dorp. Ik geniet van het uitzicht en doe even de rugzak af, dat geeft me energie om door te gaan. Dan over een erg steil keienpad met dorre bladeren naar de Modi rivier. Zo steil afdalen is niet mijn ding. Het is hier lente maar door de warmte vallen de bladeren hier niet in de herfst maar al in de lente. Bij Birethanti, checkpoint 4 en straks finishplaats, (1100m) moedigt organisator Ramesh me aan. Ik ben nu 6uur onderweg. Hier begint dan het echte werk, een van de bekendste trekkingroutes van Nepal, meer dan 2000 hoogtemeters, door een reeks van dorpen, en checkpoints, Sudme en Tikhedhunga. Het horloge tikt door maar tijd speelt in mijn hoofd geen enkele rol, enkel het landschap telt voor de ultraloper.

De temperatuur loopt op naar 38.c en als ik al nog leefde breken me de gevreesde trappen van Ulleri. Stenen gestapeld zo hoog ik maar kan kijken. Omhoog gaat nog enkel met steun van de handen op de bovenbenen. Het trappenpad is zo hoog dat er twee drankposten zijn voorzien en ik maak er dankbaar gebruik van om de waterzak aan te vullen en soep te eten.

Verder omhoog, mijn hoofd begint door de inspanning en hoogte te bonken. De eerste lopers van de race komen al omlaag en ik sta vol bewondering naar hun snelheid en souplesse te kijken. Het zijn Nepalese militaire, vrijgesteld om te lopen en opgegroeid in de Himalaja. Deze jongens zouden onverslaanbaar zijn in de Europese bergmarathons. Checkpoints Ban Thati en Nange Thait haal ik moeizaam. Ondertussen is ook al Roger Henke afgedaald die geweldig uit de voeten kan op dit terrein. In de laatste checkpoint Ghorepani, voor de top, ben ik niet al te vast ter been en krijg een stevige wandelstok als steun aangeboden. Getooid met bloemenkrans en rode stip op het voorhoofd ga ik verder naar de top.

Het laatste deel omhoog bestaat ook weer hoofdzakelijk uit stenen trappen met uitzicht op schitterende boomhoge Rododendrons beneden. Ik zie de top van Poon Hill (3210m) en na elke bocht hoop ik er te zijn. Na een eindeloze klim ben ik boven en is de pijp leeg, mijn hart bonkt en de hoofdpijn verward me. Er is een ijskoude wind en de temperatuur daalt tot onder de 5.C. Ik wil er mee stoppen en ga in een hutje ter bescherming zitten. Totaal heb ik er ruim 3500 klimmeters op zitten, waarvan ruim tienduizend stenen traptreden (of iets dat daar op lijkt) zitten erop. Het is 17:30uur (51km in 11uur) en de avond valt en alleen het pad 20km afdalen (2000 hoogtemeters) terug naar Birethanti in het donker zie ik niet zitten. Als ik naar mijn mogelijkheden informeer moet ik ontnuchterend vernemen dat hier geen vervoer mogelijk is en ik enkel op eigen kracht naar beneden moet.

Het omschakelen van het idee dat ik klaar ben naar de harde werkelijkheid dat ik nog 6 uur aan de bak mag is moeilijk maar er is geen keuze. Mijn benen zijn stijf geworden van het stil zitten en met massagezalf warm ik de boel wat op. De eerste meters strompel ik omlaag. Gaande weg omlaag verdwijnt de wind en ook mijn hoofd voelt beter door de minder ijle lucht.

Terug in checkpoint Ghorepani wordt ik liefdevol opgevangen en binnen bij een warme kachel geplaatst om te "ontdooien". Warme soep en een stuk brood helpen. Het is inmiddels buiten donker en alleen de 20km route terug vinden is een "mission unpossible". Ik vraag of er soms nog mensen vanavond de berg afdalen en vindt een Nepalees die me wil begeleiden.

Gezamenlijk gaan we op pad waarbij de meegenomen hoofdlamp goed van pas komt. Verschillende keren glijd ik bij het afdalen van de stenen, maar met de wandelstok en Nepalees aan mijn zijde kan ik de val goed opvangen. "Je fear factor" moet hier goed zijn. In Ban Thati  tref ik Rob Cousins die als een rode lantaarndrager de laatste opvangt. We vragen bij het checkpoint iets om de verloren energie aan te vullen en Rob adviseert de vers bereide kip die nog vrolijk rondscharrelde toen we omhoog liepen.

We naderen het eindeloze trappenpad van Ulleri dat me brak bij het omhoog komen. Nu zie ik enkel een donker diep gat en we zijn meer dan een uur op het trappenpad geconcentreerd bezig voordat er weer een wat vlakker stuk komt. Mijn bovenbenen voelen beurs en elke stap doet zeer.

De temperatuur is door het dalen weer boven de 20.c gestegen en de warme kleren kunnen weer uit. Bij de afgelegen huisjes waar we in het donker langs komen slaat de waakhond aan en de Nepalees heeft er een taak bij om de los lopende honden weg te houden.

Om 5 minuten voor middernacht de alles verlossende finish in Birenthati. We worden nog aangemoedigd door een ontvangstcomité. De Annapura Ultratrail 71km en ruim 3500 hoogtemeters zitten er na 17 en een half uur erop als ik emotioneel op de schouders van Roger mag uitrusten. Wat een geweldig gevoel dat het me toch gelukt is, terwijl ik 6uur eerder het bijltje erbij neer had willen gooien. Het bewijs weer eens te meer dat we tot meer in staat zijn dan dat we vaak denken en de Ultraloper vooral in zijn eigen moet blijven geloven.

Ruim 12.000kcal lichter en een wereldervaring rijker. Voor mij was dit een letterlijk en figuurlijk adembenemend hoogtepunt dat diep in mijn geheugen blijft gebrand. De sfeer onder de deelnemers was inspirerend uniek, humoristisch en behulpzaam. Lopers onder elkaar op zoek naar hun limieten. Mooi om deze challenge te hebben mogen doen. Het zou geweldig zijn dit nog eens met meerdere Europese lopers samen te beleven.

Mijn knie heeft de helletocht goed doorstaan. Sterker nog, het lijkt beter te gaan.

We verlaten Birethanti om 1uur na middernacht met een jeep richting Pokhara en zijn om 3uur in het hotel waar niet veel nodig is om de ogen te sluiten en in dromenland te vallen.

Zie voor mijn Nepal plaatjes: http://picasaweb.google.nl/JoggerJo/2010Nepal#

De GPS route: www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=549862
Verslag Roger Henke: http://ultraned.org/v_item/f4962.php

Zondag 28-mar-2010
Uitslapen en om 10uur naar de prijsuitreiking in het Barahi hotel van Pokhara. Alle deelnemers die de race hebben uitgelopen worden een voor een opgeroepen voor hun certificaat en krijgen een dankwoord van de organisatie. Zelf mag ik nog een extra keer naar het podium als oudste deelnemer die de Anapurna heeft uitgelopen. Na afloop is er een lopend buffet om de verloren energie aan te vullen. Om 14uur keren we (Roger, Marjan en ik) terug met een mini bus van Pokhara voor de ruim 200km naar Kathmandu. De chauffeur moet wel een goede engelbewaarder hebben want de inhaal manoeuvres die hij uithaalt kunnen nooit lang goed gaan. We komen heelhuids in Kathmandu en tegen 21uur zijn we na een taxi ritje door een verkeersinfarct getroffen Kathmandu terug in het hotel. Geduld is in Nepal een schone deugd.

Maandag 29-mar-2010
Ontbijt op het dakterras en daarna het geïnteresseerde loopvolk thuis via internet geïnformeerd met een kort verslag van het afgelopen avontuur. Nog enkele baantjes in het zwembad om de stramme spieren los te maken. Dit meer van de busreis dan van de Ultratrail. Na de lunch om 15uur richting vliegveld. Bij de douane sta ik in de rij die gereserveerd blijkt te zijn  voor de vrouwen. Het was de kortste rij en het viel me al op dat er veel vrouwen waren maar niemand zei iets. Bij de fouillering mag ik me onder veel gegiechel van de dames, achteraan bij de heren aansluiten. We gaan de lucht in tegen 18uur en door de zonsondergang is alles rood. De vluchtroute over India en Pakistan is aarde donker. Als we over Dubai vliegen is het alsof het gewoon dag is met alle kunstverlichting. De piloot heeft toestemming om een paar bochten te maken en de uitzichten zijn spectaculair. Het hoogste gebouw van de wereld lijk ik te kunnen aanraken en ook het kunstmatige Palmeiland is goed herkenbaar. Rond middernacht, zes uur na vertrekt landen we in de kleine oliestaat Bahrein, waar we het vliegtuig uit moeten voor een tank/poets beurt. De temperatuur is nog 25.C en na pasage van de douane check ik gelijk weer in voor de vertrekhal. De lange zitbank aldaar is de ideale plek om eens lekker languit te gaan liggen en een dutje te doen. Als ik de ogen weer open doe is het juist tijd om aan boord te gaan.

Dinsdag 30-mar-2010
Van Bahrein richting Schiphol met een vluchttijd van bijna 7uur. Ik probeer wat te slapen in het vliegtuig en dat lukt met tussenpozen. Het is 10.C en nat in Amsterdam als we om 4:20uur in de ochtend arriveren. Mijn koffer rolt snel van de bagageband en om 5uur zit ik in de trein richting Utrecht. Daar stokt het openbaarvervoer richting het zuiden en mag ik een uurtje op Utrecht Centraal wachten. Het stations gebouw is nog leeg maar een half uur later veranderd dat in een mierennest, Nederland wordt wakker. Om 9uur ben ik thuis in Maastricht en ontbijt met Jenny, die me is komen ophalen. Na de eerste verhalen vertrek ik voor de de harde dagelijkse werkelijkheid richting mijn werkgever SABIC.

NEPAL, Manaste - "Sjiek waor mich dat".

Zie voor mijn Nepal plaatjes: http://picasaweb.google.nl/JoggerJo/2010Nepal#

Nepal calling
Was het onderwerp van de wel heel bijzondere mail die ik van Roger Henke uit Kathmandu mocht ontvangen en de planning voor de komende tijd totaal op zijn kop zette. Roger leerde ik als Ultraloper kennen tijdens onze eigen Silvester Marathon www.smloop.tk en vertoefd momenteel als Director van het Summit Hotel in Kathmandu Nepal.

De vraag van Roger:  Aan wie kan ik een gratis ticket Amsterdam-Kathmandu slijten voor a.s. maart?
Het volgende is het geval. Een Brit en een Nepalees hebben een drietal keren een 100km georganiseerd in Nepal. www.annapurna100.com Na verhuizing naar hier en twee Annapurna Mandala Trails ben ik natuurlijk geïnteresseerd om die loop in 2010 te doen en om ervoor te zorgen dat ultratrail lopen hier meer van de grond komt. Ik vond het nadeel van deze 100km dat ie voor driekwart over asfalt ging en heb in hetzelfde gebied een goeie drie weken geleden in samenwerking met de Nepalese organisator een alternatieve route verkend om te laten zien dat trail, ook voor de doorsnee lange afstand enthousiasteling te doen is. De editie op 27 maart gaat nu door, niet als een 100km (die voor de meeste deelnemers nogal wat nachtelijke uren in zou houden), maar als een 65-70km trail.
Ik kan een gratis ticket krijgen, voor een bekende Nederlandse lange afstandsloper, van een NLse charter maatschappij (Arkefly) die een maal per week op Kathmandu vliegt vanaf Schiphol (heen op zondagnacht 21 maart, terug op maandagmiddag 29 maart - de wedstrijd staat gepland op zaterdag 27 maart). Ik kan voor onderdak en eten zorgen in Kathmandu. Wij, mijn hotel, sponsoren dit jaar met het oog op de volgende edities en de verwachte tegenprestatie zou zijn dat degene die gebruik maakt van dat ticket de loop van 2011 na terugkeer wat bekendheid zou geven in NL en België door er over te schrijven en in samenwerking met een bevriend reisbureau "Snowleopard" in Den Haag, gerund door Everestbeklimmer Rene de Bos, de loop te promoten. Belangrijk doel is om trail lopen te bevorderen hier. In 2011 zorg ik dat we minstens twee afstanden hebben (de 100km terug en een 65 km, en eventueel een 35km).
Nepal is een geweldig land voor lopen, fietsen, bergwandelen, raften, parapenten, mediteren, zo'n beetje alles behalve aan het strand liggen. Ik weet dat dit allemaal heel laat komt, maar wie weet, niet geschoten altijd mis.
Hartelijke groet, Roger

Echt lang nadenken hoefde en kon ik niet. Toch mooi dat sport zo verbroederd en deze contacten oplevert.

Frans v.d. Zalm heeft ook nog een tip en Training Kit, als hoogte voorbereiding voor mijn Nepal Ultratrail:

Hallo Hardloper!
Gefeliciteerd met jou Himalaya Trainings Kit, type Jogger Jo
Voor een optimale voorbereiding op je Nepalees Himalaya Ultraloopavontuur:
1. Ga naar de start van de Midwintermarathon.
2. Plaats de tweedelige trainingsset in je neus (voor details: zie foto)
3. Loop de Midwintermarathon zo hard mogelijk, bv. 2:47:03
4. Verwijder de Training Kit na de finish.
Resultaat: optimale training onder zuurstofgebrek
SUCCES!
 

Omdat elke gram bergop telt ben ik voor een super lichte trailschoen gaan shoppen bij hardloopspeciaalzaak www.RonForRun.nl en heb de Inov-8 X-Talon 212 (gr) gekozen.

Wie heeft er ervaringen met Nepal? Mail me jo.schoonbroodt@hotmail.com